Dag 8 - Magdalener Hutte (1983) - Wiesbadener Hutte (2443)

Dag 8  - Maglener Haus 1980) - Wiesbadener Hutte (2443)

Terwijl in Nederland alle zweetklieren gutsend hun werk doen en overuren maken, is het hier op hoogte eigenlijk best goed te doen. 

Het temperatuur verschil met het dal is minimaal 10 graden. En er staat een licht windje vanaf de berg. Aangezien daar een aantal gletschers ligt te prijken, is dat zeer verkoelend. 

Daarnaast komen we regelmatig langs een heerlijk koude beek. Daar dopen we ons hoofddeksel in en die p,aatsen we dan druppend terug op de knar. Het ijskoude beekwater loopt dan heerlijk langs je ruggegraat en koelt geweldig.

Onze bedachten gaan derhalve uit naar al diegenen die zwetend deze dag door moesten komen. Belukkig is mijn zwager Hans zo  verstandig geweest airco aan te laten leggen, zodat hij, terwijl u allen peentjes zweette, zichzelf blij een kop hete chocola met slagroom heeft ingeschonken en vanavond een trui aan  gaat trekken  en zich een lekkere wiskey in gaat schenken.

Helaas het is mijn droeve plicht en moet ik vandaag een sterfgeval rapporteren: 

Mijn houten staf is overleden aan een ernstige breuk in de ruggegraat.
Hij was mijn steun en toeverlaat en heeft mij menigmaal voor vallen behoed.

Ik zal hem enorm  missen. 

Dit alles heeft mij ernstig uit mijn evenwicht gebracht. De  vreselijke gevolgen zullen later in dit proza nog aan de orde komen. 

Langzaam stijgen wij door een enorm fraai dal. Het pad loopt geplakt aan de flanken en geeft een zeer voldoenend panorama. Af en toe lopen we door een bosje hazelaars. Bij een eerste doorgang is het zo nauw, dat je kunt denken aan een wasstraat voor bergwandelaars. Bij een tweede doorgang door de hazelaars zijn er teveel muggen. Een van deze ettertjes vind het noodzakelijk heel hard tegen mijn huig aan te vliegen en daar de samba te gaan dansen. Het kost me heel wat slikken en schrapen eer het schurkje afdaald naar de helse krochten van mijn maag.

De Wiesbadener Hutte ligt net onder de gletscher  van de Piz Bruin. En dat is dan weer de hoogste piek van Vorarlberg.

Het hemel is strakblauw behalve rond de Piz Buin. En zoals u allen weet is 1 wolk eenzaam. En terwijl ik nu uit alle macht op mijn virtuele  toetsen zit te hameren, raakt de hemel betrokken en donker en dreigend. En de eerste regendruppels zijn zojuist gespot.

Wij slapen vannacht direct onder de balken in een piepklein kamertje en als het gaat regen denk ik, dat wij ons eerst door een soort concert van Slagerij van Kampen moeten heenwerken, vooraleer wij een oog dicht kunnen doen.

Aangekomen bij de hut consumeren  wij eerst een zeezoute soep en  wat alcoholloze nattigheid. En dan zit er naast me een man met de mooiste houten staf ooit. Uw scribent, ook maar een simpel mens tenslotte, barst ter plekke bijna  in woeste, dikke tranen uit.

Welk een wreed lot om zo kort na zo'n tragische en traumatische gebeurtenis naast zo'n volmaakte houten staf komen te zitten. De enigste andere houten  staf in de verre omtrek.

Maar lieve lezers, het ergste moet nog komen. Maarten wenst te blijven  zitten, maar ik, droeve gek die ik ben, ga met mijn gemankeerde evenwicht ( 1 van mijn poten is immers net gebroken) toch nog een stuk de berg, beter gezegd de morenes op.

En ja, u raadt het al........ ik die nog nooit een zeikert ( een Rotterdamse uitdrukking in reeds lang achterhaald dialect) heb gehaald, klets vol met mijn rechterschoen in een beek als mijn overgebleven stok teveel druk krijgt en de steen waarop op ik sta blijkt te wiebelen: mijn voet kletsnat; de zeikert compleet.

Maar dat is het nog niet. Het spijt me u dat te moeten zeggen, maar het wordt nog ellendiger. Ik die altijd met groot dedain sta toe te kijken hoe al die stumpers met geknepen billen uiterst onhandig een beek oversteken en daarna er inderdaad soepeltjes droog overheen gaat, heb vandaag de rekening gepresenteerd gekregen. En hoe!

Wandelen met twee stokken brengt een goed evenwicht. Dat is vandaag verstoord en ik schiet bij een veel te optimistische draai midden boven een ziedende bergbeek bij een veel te opportunistische overgang mijn overgebleven stok weg en pletter ik vol in het woest stromende water. Net op het diepste punt.

En het idiote is dat ik in dat ijskoude water wel eerst mijn trouweloze stok achterna duik in plaats van aan waterschade beperking te doen. 

U kent die beelden wel van druipnatte wezens, die volledig geslagen in kletsnatte kleren druipend naast het water staan. Welnu, zo dus.

Ik heb wel alle geluk van de wereld gehad. Ik heb een beetje zere knie en een bult op mijn elleboog. Het was mijn waterfles die de volle klap heeft opgevangen en de daarbij behorende zware buts nu met trots draagt.

Verder op de berghelling heb ik droge kleren aangedaan en geconstateerd dat verder binnen in de rugzak alles droog was. Het enigste droge plekje van mijn kleren was mijn linkerbroekzak, waar mijn mobieltje in zat.

Demoedig ben ik toen maar teruggegaan naar de hut. Hoogmoed is voor de natte val gekomen. Maar ja,  ik had ook nooit op dat steenmannetje moeten gaan staan om een betere foto te kunnen maken. Dan wordt je gestraft.

s ' Avonds na het eten paraderen er ten afscheid nog 4 steenbokken prachtig over een belendende bergkam. Elke keer weer een schitterend gezicht.

Oh, dat vergeet ik nog: de Britse Olpympische roeiers hebben hier een trainingskamp opgeslagen en roeien zich het absolute leplazerus over het Silvretta stuwmeer. Aan alle kanten geadegeslagen door trainers, tijdwaarnemers en andere deskundigen. 

Als die Britten straks in Tokio medailles winnen, weet dan dat wij zojuist een gelijksoortige hoogtestage hebben doorlopen. 

Morgen een lichte tocht terug naar de auto en dan terug naar huis. Het was een schitterende tocht, geweldig uitgezet door Maarten.

Mijn theorieen voor een wel te slagen GR5 tocht zijn allen bevestigd. Mijn vrees voor hoogtes en steiltes is sterk gedempt. Het enige dat overblijft is dat bergen altijd op enig moment een risico met zich kunnen brengen. En ook dat ik met nieuwe zolen met enorm profiel  moet vertrekken

Ik moet nog maar eens rustig nadenken en met Mieke overleggen.