GR5 deel II Gazon Vert - Giromagny

GR5 deel II dag 16 Gite d’ Etappe Gazon Vert - Giromagny

43.293 stappen voor 28,5 kilometer.

Mijn kamer in de Gite D’ etappe was niet schoon. De vloer was niet aangeveegd en er lagen nog overal zwarte haren. Niet jofel. Maar goed ik heb mijn zijden binnenslaapzak gebruikt en daarmee was het probleem gedaan .

Vanmorgen gewekt door het gillen van een uil. Dat is toch heerlijk wakker worden. Na het ontbijt, waarbij de groene thee voorzien was van een mint smaak ( jakkes, bah, jug!!!! Als ik een pepermuntje wil, dan eet ik dat zo wel. Maar alsjeblieft niet in mijn thee), redelijk vroeg op pad. 

Dat pad was steil omhoog. Daarna bleef het eerst redelijk op niveau, maar al ras   kreeg ik ups and downs. En van een steile, lelijke soort: scherp en diep dalen en dan na 50 a 100 meter vlak weer net iets meer steil en gemeen stijgen.

Maar voor het zover was kwam ik eerst oog in oog te staan met een machtige gems. Een tweede exemplaar kwam al ras hard aanhollen en daarna gingen ze er samen krachtig springend vandoor.  Wat een schitterende beesten waren dat zeg...

Maar de vreugd van deze ontmoeting ging al ras teloor. Het dalen en stijgen nam steeds meer een tol. Hijgend, zwoegend, sjouwend, ploeterend, zwikkend, duwend, trekkend en nog zo meer, ploegde ik voort langs de hellingen naar de Ballon d’ Alsace. Af en toe was er zelfs sprake van stalen trapjes,  ruggetjes en vasthouddraad. Dit ten teken dat het inmiddels behoorlijk menes was geworden.

En het ergste was, dat ik nooit en tenimmer in mijn ritme kon komen. Het pad was ongelijk, bezaaid met lelijke stenen en rotsen, slip en glij grind en andere ongemakken. Elke keer was het zoeken naar de juiste voetsteun en van enige regelmatige gang kon geen sprake zijn. En het ergst zijn dan die hele hoge stappen, die je dan vaak gedwongen bent te nemen. Die gaan hopeloos sinds er die nieuwe heupen in liggen. Vraag Mieke maar eens  naar ons Inca-trail avontuur!

En het laatste stuk naar de top van de de Ballon was ronduit sadistisch. De steilte, de hoge stappen, het wegglijdend, klein gruis, de wegschietende stokken bij het afzetten. Kortom uw scribent kwam totaal  oververhit en zonder enige droge draad aan het lijf boven.

Het duurde dan ook even voordat bij mij de vreugde en de tevredenheid over de geleverde prestatie overhand kon krijgen. Deze staat van welzijn werd verder nog bemoeilijkt doordat, als je  aan de andere kant kwam, er een soort makkelijke rode loper was uitgelegd voor al diegenen, die per auto naar boven waren gekomen en lief nog een kwartierje makkelijk de benen wilden strekken.

Luid kwetterend verstoorden zij de heilige stilte van een top, die met moeite is bedwongen. En dan kunnen Fransen echt heel irritant kwebbelen en discussieren. Ik denk, doe dat dan lekker in een restaurant onder het genot van een kopje koffie of een likeurtje. Maar perse niet op een net door mij met levensverachting bedwongen berg. Dan is dat domme gedoe en gedaap van niet bezwete lieden erger dan heiligschennis.

En dan is het een raar gevoel, want ik ben de bergen aan het uitlopen. Er zijn nog enkele venijnige stukjes, maar het meeste is een heerlijke “stroll in the park”. Prachtig bos, een breed, makkelijk pad. “Wilt u er nog een beekje bij: dat kan! Zorgen wij voor!” “Oh, en u wilt ook een heerlijk zonnetje en een lekker windje. Komt allemaal in orde! Doen we er voor u bij! En alles is all included”. Zo dus.

Maar dan bel ik voor een plaatsje in een gite. Dat kan, maar ik moet de sleutel voor half 6 op de Mairie ( = het gemeentehuis) op komen halen. “Waar bent u nu??. Oh dat kunt u dan precies halen”. Ja, als ik de vleugels er bij krijg.

Eerst sta ik heel trots om 5 voor 5 bij het verkeerde gemeentehuis. En wel dat van het dorp ervoor. Ik ben daar aant bellen, omdat er niet wordt opengedaan als  blijkt dat ik er echt nog niet ben.

Ja en dan ga ik echt in de versnelling. De stenen vliegen uit de weg, het asfalt rookt en kookt als ik mijn passen gemaakt heb en warempel om 1 voor half zes, stap ik  het juiste gemeentehuis in.

Nu zit ik hier in dit absoluut troosteloze hutje en schrijf blijmoedig mijn stukje. Morgen loop ik de laatste stuiptrekkingen van de Vogezen uit. Dan een vlakte over en overmorgen kom ik dan in de buurt van de Jura. Dan is ook mijn eerste route boekje klaar.

Voor vrijdag wordt er regen voorspelt en dan wat ochtendregens hier en daar maar overwegend zonnig. Pas in oktober gaat het regenen. Het werd eens tijd ook.