Oefenen - dag 3

Tja wat zal ik zeggen.... zonder Maarten zat ik nu nog op de flank van een prachtige berg te wenen.

Gisterenavond heerlijk gegeten en plezier gehad met onze Oostenrijkse tafelgenoten. Die waren op de fiets en moesten nog naar beneden. Het belette ze niet het er lekker van te nemen op gebeid van eten en drinken.

Daarna nog een kleine schnaps met mensen die we onderweg drie keer tegen waren gekomen. 's Middags hadden wij al getrakteerd en 's avonds deden zij dat heel leuk terug.

Vanmorgen heerlijk ontbeten en lekker samen zitten te praten en dan onderweg. Door een prachtig sprookjesbos van kaarsrechte dennen, kleine stukjes alpenweide en dat alles in schitterende glooingen. Werkelijk feeeriek!

Maar dan de berg. We moeten over 2336 meter  vanaf 1684 in 1 steile ruk. En als ik zeg steil, dan bedoel ik ook  steil en eigenlijk ook stijl. Va geen stijl.

Ik maak de fout voorop te gaan en dan slaat het toe. Naast me is het diep, dieper, diepst, wel heel prachtig maar vooral diep dieper diepst. Het gaat tot recht in de ziel, mijn ziel welteverstaan!

Halverwege missen we de afslag die ons in een redelijk gematigde en relaxte stijging om die vreselijke  bult zou leiden. Dus nu is het klimmen, klimmen en klimmen op smalle stenige paadjes met aan alle kanten schitterend uitzicht en pal ernaast die diepe, diepere en diepste berghelling. Hier passen zelfs speciale hellingschapen niet meer.

Maarten stijgt heel kalm en gestaag en heeft af en toe een opbeurend woord. Ik zit pal achter hem en concentreer me op mijn schoenen. Alleen dan is het voor mij te doen.

En als we dan boven zijn, dan moeten we nog even om de spits. Daar hangen kabels, want daar vinden zelfs de Oosgenrijkers het toch wat gevaarlijk. En gek genoeg is het daar dat mijn 50 tinten groen, rood, geel en zwart ineens grotendeels  verdwijnen. Heel rustig en geconcentreerd rond ik dat topje. Maar wel uiterst op mijn hoede en heeeel voorzichtig.

Boven zijn we wel even echt goed gaan zitten en  worden  vergast op een geweldig uitzicht. Want daar kunnen ze hier echt wat van: schitterende uit en vergezichten!

Op weg naar de hut is de bergweide bloemenwinkel open. Een zee van bloemen maken die 20 minuten naar de hut bijna tot een ware zegetocht.

En het gekke: ook hier is het steil, maar kennelijk is het stijgen de bottleneck. Bij het dalen heb ik geen last....... kunt u het nu nog volgen? Ikzelf  niet!

Maar nu even wat anders:

Het fenomeen berghut is uniek. Het verslag van de eerste nacht is u allen nu alom bekend. Gisteren sliepen we echter op een slaapzaal. Aan de ene kant 8 bedden gebroederlijk pal naast elkaar. Die bedden zijn slechts toegankelijk via het uiteinde. Aan de andere kant 1 enkel bed en een stapelbed. Maarten vreest mijn  vlijmscherpe pen en gunt mij het losse bed. Hijzelf neemt het onderste bed van het stapelbed.

Wij zijn wel zo verstandig ons bed al klaar te maken voor de nacht door onze lakenzak elegant uit te spreiden en met een deken te bedekken. Dat niet iedereen die taktiek volgt, blijkt 's nachts.

Wat dan volgt is een heel scala van mogelijkheden die je  volgt als er al mensen in bed liggen:

- je probeert in het donker alles heel zachtjes te doen en doet je uiterste best. Helaas valt dan alles uit je vingers en maak je meer lawaai dan een symphonie orkest op het einde van de Bolero van Ravel;

- je steekt een oplader in het stopcontact maar daarbij raak je tot drie keer toe het lichtknopje, waarbij je het zaaltje laat baden in fel licht;

- je stommelt vol bier en schnaps het zaaltje op en begint onder begeleiding  van een felle zaklantaarn je hele rugzak uit en in te pakken en in de rondte te rommelen. De volgende morgen vraag je dan om wzt tandpasta wznt die is bij de nachtelijke escapades geheel verdwenen,

Maar het fijnste komt op het moment dat alle culprits te bed zijn gekomen en het grote Slapen begint. Iedereen ademt in een ander ritme en met een ander geluid. En sommigen doen dat heel luid ook nog. Van alle kanten komt gehijg, gesnurk, gepiep en de langzame diepe ademhaling van enige onschuldigen.

En ik krijg dat, als heel lichte slaper,  allemaal mee.

Als ik midden in de nacht bij volle maan die recht in mijn toet schijnt, voor de 2e maal de natuur bedien, veroorzaak ik een ware exodus van alle anderen met een zwakke blaas en/of een paar pullen teveel. Eindelijk voel ik me trendsetter.

Aldus is deze tocht uiterst leerzaan en werkt dag en nacht aan de vervolmaking van mijn ziel en diepste gevoelens van welbehagen.

Als jullie nog een nadere cursus slapen in een berghut en waar dan op te ketten nodig hebben, dan kun je je bij melden.

Morgen dalen wij in alle rust en kalmte  af naar de beschaving en daarna volgt een rustdag.... een welverdiende rustdag. In een hotel met sauna en zwembad en ergens een vrolijke sterretje voor het restaurant. We zijn deze drue dagen ca. 2675 verticale meters gestegen. We hebben moede benen.

Samenvattend in zes woorden:

Nimmer waren andermans hielen zo therapheutisch!