GR5 deel II dag 11 Les Trois Fours -

GR5 deel II dag 12 les Trois Fours - le Markstein

34.824 stappen voor 23 kilometer

Vandaag heb ik 12 gemsen gezien. Vanmorgen voor het ontbijt toen ik even buiten ging kijken. Toen telde ik er nog elf. Later toen ik uit de refuse wegging, zag ik op die zelfde plaats weer gemsen. Maar toen 12.

Ze stonden redelijk ver af en op die afstand zouden het ook geiten hebben kunnen wezen. Waarom dan zo zeker dat het gemsen waren?? Welnu toen ik wegliep uit de refuse, ontvouwde zich een amusant tafreel. De boer kwam naar buiten met zijn geiten en bracht ze naar de weide. Dezelfde weide waarin  verderoop de gemsen stonden, die op dat moment nog geiten hadden kunnen wezen.

 De boer had zijn hond bij zich aan een lange lijn. Maar zelfs toen zijn geiten in de wei stonden en hij daar bij stond met zijn hond, bleven boven de gemsen/ geiten rustig dooreten van het gras van de boer. En gras is voe r en voer is geld. Dus is een boer nooit blij met ongenode grazers of leiden gras plattrappen.

En dus rende de boer met zijn hond richtig gemsen. Die keken het eerst nog even rustig aan, maar besloten toch uiteindelijk het gemsenpad  te keizen. Ja en toen was overduidelijk, dat dit geen geiten waren.

De dag was zonovergoten. De GR 5 wandelaar heeft op dit traject de keuze tussen een aantal routes. Ik heb die over de bergkammen genomen. Zo liep ik de hele dag hoog  tussen de 1100 en 1360 meter met een fenomenaal uitzicht over de Vogezen. De zon scheen; het was een graad of 21 met een lekker koel windje. In alle opzichten een perfecte loopdag.

Dat vond de rest van Frankrijk ook, want het wemelde overal van berggenieters. Zo n pad wordt gebruikt om de lopen, te rennen en te mountainbiken. De bergen waren vandaag verder het domein van parapanters, modelvliegtuig vliegers, wielrenners, motards en automobilisten. Alles bij elkaar een drukte van belang en op de paden een hoog gehalte aan wandelschoenen en klapkuiten (M/V). En dat van die auto s en motards weet ik omdat ook nu het pad vaak redelijk dicht op de gewone weg zat.

Maar vandaag vond ik het allemaal prima. Het was zo mooi, het was zo heerlijk, dat niets me uit mijn humeur kon brengen. Ik had vaak uitzicht aan twee kanten en omdat ik wel over 5 hoge topjes ben gekomen, heb ik het uitstekend rondom kunnen zien. En dat terwijl ik eerder hieromtrent aardig heb zitten fulmineren. Zou ik toch misschien mild en soft worden op mijn ouwe dag?  Hmm , het zal toch niet!

We zijn hier niet eens zo heel ver van de Vogezer Weinstrasse, maar het karakter van de omgeving is totaal anders. Nergens wijnstokken. Minder rijkdom, maar meer dat pretentieloze handen uit de mouwen en gewoon hard werken voor de kost. Echte boerderijen voor veeteelt, hoge weides met koeien.

Tja en dan loop je door zo’ n weide en zie je al die koeivlaaien liggen. Dat bracht me in gedachten terug tot mijn vroege lagere schooljeugd. Ik ging dan spelen bij mijn vriendje Etienne in Terbregge. En dan vaak van daar uit naar zijn oom, die glastuinder was in de buurt. Daar was het geweldig rondrommelen.

Daartoe moesten wij wel een weide door, want anders moesten we ernstig omlopen. Die weide was een uiterst gevaarlijk mijnenveld voor ons als kleine stadse rakkers. Ten eerste meenden wij te weten, dat er een stier in die wei stond. Dus als je iets roods aan had en er stond vee in die wei, dan moest je sowieso omlopen. Had je dat niet, dan moest je met gevaar voor eigen leven het terrein over. Echt bloedlink! Er is gelukkig nooit iets gebeurd.

Stond er geen vee in die wei, dan loerde een ander gevaar. Dan moesten wij op langskomende koeienvlaaien springen, liefst met twee voeten. Dus het was zaak ver vooruit te kijken en allen langs erg oude en totaal ingedroogde vlaaien te lopen. Achter Etienne woonde Henkie. Die ging ook af en toe mee. En hoe hij het deed, deed ie het, maar hij trof altijd een verse. Wij noemden hem daarom dan ook Henkie Koeiestront. En meestal moest hij vroegtijdig naar huis. Wat zal zijn moeder blij geweest zijn.... 

Als ik daar aan terugdenk, moet ik nog steeds grinneken. Tja, daar ben ik nu 66 voor geworden......

Ofschoon deze zijstap er op het oog weinig toe doet, wordt er in de wandellectuur wel degelijk gewaarschuwd voor het oversteken van weides. Er zijn incidenten en er is voldoende op internet aan regels te vinden van de do’s en don’ts voor het passeren van de weides met vee (dichtbij).

Ik zit nu in het meest akelige hotel aan deze kant van de aardkloot. Stom en super ingezellig. Maar er is hier in deze streek even geen keus. Die manifestatjie is er nog en het is weekend met mooi weer. Pakken wat je pakken kunt dus.

Maar morgen, morgen wacht Le Grand Ballon. Met zijn 1424 meter de hoogste Ballon van de Vogezen. Volgens overlevering de woonplaats van geesten en spoken. Ik maak dan een mega lange dag, want er zit volgens mij niks tussen.

En dan kijk ik het weer aan. Ik wil graag met mooi weer over de Ballon d’Alsace, maar aan de andere kant merk ik dat ik tegen mijn limieten aan ga lopen. Het is echt lood en loodzwaar met al dat klimmen en dalen. Als  dit hotel wat was geweest, had ik best willen blijven. Maar zoals het er nu naar uitziet, doe ik morgen een marathonnetje.