GR5 deel II dag 24 Goumois - Villers -le-Lac

GR5 deel II dag 24 Les Grands Philliberts - Villers-le-Lac

33.250 stappen voor bijna 22 kilometer

Ik krijg af en toe de duizelingen van de steilte van de afgronden en,als je boven op zo’ n klif staat, van de geweldige diepte onder je. Ik ben dan reuze blij dat ik solide grond onder de voeten heb.

Gisteren zag ik een brug midden in de lucht hangen. En toen ik goed keek, was de afstap van die brug naar de rots voor een normaal mens niet te doen. Sterker nog er was helemaal geen afstap! 

Welnu, ik kan jullie verzekeren dat er ook zijn, die het niet zo voelen als ik. Waaghalzen, die op zo’n lullig hangbrugje met z’n drieen staan te dringen om aan zo’n steile klif te gaan hangen. Waanzin ten top. Senieliteit in de pre-ouderdomsfase!Mijn hart draait ervan om in mijn lijf. Vandaag heb ik drie foto’s gepost, die de brug laten zien, de mensen erop en hoe hoog het daar wel niet was. Driewerf JAKKES!

Vandaag een heerlijk ontbijt in die prachtige hoeve. Dikke muren, ruime slaapkamer die rust en kracht uitstraalde, prachtige ruimtes en een geweldige sfeer. Heel wat anders dan het kippenhok waar ik nu t redcht ben gekomen. Dat is een plek, waar IKEA meubels als duur van de  hand worden gedaan. Waar busladingen bejaarden met veel desinteresee en een hoge mate van dedain worden gedropt en die arme mensen lopen dan vervolgens verdwaasd te dwalen. Maar goed de ene plek is de andere niet (sic).

Vandaag lekker bijtijds op stap. Een zonovergoten dag en een heel klein koeltje. Ideaal wandelweer. Ik  heb vanmoGen eerst een alternatieve route. Ik zou direct af kunnendalen naar de GR 5, maar dan moet ik afschuwelijk dalen en later weer even afschuwelijk stijgen. Dat laatste heb ik gisteren al  gedaan. Dus ik blijf voorlopig even op hoogte en connect met de GR 5 als die oolk weer geklommen is.

Zo ga ik prachtig door weides en leuke dorpjes. Een genot. Maar eenmaal weer op de GR5 moet ik toch weer terug naar de Doups (spreek uit DOE). Eerst langs een stuk waar het een echte berg rivier is en dan weer een stuwmeer. Maar ditmaal een fraai exemplaar. 

Het is ook hier kurkdroog geweest van de zomer met al tijden geen enkel regen van betekenis.  Het peil in het stuwmeer is derhalve flink gezakt en dat geeft dan weer hele fraaie effecten. Daarbij is het werkelijk doodstil en er is werkelijk niemand. Weldadig.

Ik lunch in een kleine refuge: “le robin des bois”. Helemaal alleen en laten met  in de buurt. Het is een weldadige plek, goed verzorgd en met een verzorgde uitstraling. Dan is het plezierig lunchen.

Ja, is dan de vraag. Wat heb je dan allemaal bij je. Nou, is het antwoord, niet veel. Ik koop eens in de drIe dagen ongeveer een vers brood. Ik heb soms kaas, maar meestal een droge worst. Daarbij soms yoghurt, maar die moet je per vier stuks kopen en dat weegt dan weer.  Verder heb ik van die energie repen bij me en soms een appel en sinaasappel.

En je afval: de gouden regel is: dat wat je berg op draagt, draag je er ook weer af.  En als je dan ‘s avonds in je kippenhok bent, dan voer je er de kippen mee..!

Na de lunch verder langs het stuwmeer. Ook vandaag scheen de zon met nazomer intensiteit door de kloof. Fantastsich om te zien. De herfst begint hier zijn rechten op te eisen en hier en daar kleuren de hellingen fraai.

Eenmaal in Villers-le-Lac mmiet ik helaas constateren dat het Lac er niet meer is. Het is de  erste uitloper van het stuwmeer en door de droogte volkomen verdwenen. Ok komt ik er droevig achter dat mijn logies ver boven het dorp ligt en dus loopt uw scribent zich opnieuw de peentjes om zijn bed te bereiken. Ach het hoort er allemaal bij.

Wel merk ik dat als ik de dag goed  verdeel, ook dat laatste geklim eigenlijk geen punt meer is. Ik ga dan met verve  omhoog in een buitengewoon acceptabel ( voor mij dan) tempo.

Ik ben zojuist uit de eetzaal gezet omdat ik te vroeg was. Maar ik wilde voor die busladingen uit zijn. Helaas, nu zijn ze me voor. Jullie hebben heel wat op je geweten.

Ja dat eten, dat was me wat. Twee bussen vol ouwetjes, allemaal gezellig aan het zitten en praten en dan opeens die gitarist/ zanger. Oh, het was een feest van herkenning.

Ooit was ik met vrienden in de Pyreneen. En we waren overgestoken van Frankrijk naar Andorra. Het was een enorme klim en afdaling geweest. We zaten moe doch voldaan aan een natte versnapering. Ook toen stroomde er een bus leeg. Ook toen was er gezang, aangevoerd door een zeer bejaarde, maar evenzeer besliste tante. 

Toen wij dat gezang gedrieen beantwoordden met het schone en gelukkig zeer korte lied “ vijf ijsjes van vijf”, sprong het Franse ouwetje op en vertelde haar lotgenoten en discipelen, dat dit zo niet kon. Dat er 3 buitenlandse mannetjes beter, enthousiaster en luider konden zingen dan een hele bus door haar aangevoerde ouderen bij elkaar..... Dat nooit! Over haar hevig bloedend lijk! 

Nou, dat sloeg aan. Het gezelschap ging er vol in. Dat nu, konden die drie op hun beurt weer niet op zich laten zitten. Zij antwoordden met het schone gezang “ Aan de oevers van de Rotte”. ( de minder nette versie, want dat gaf toch niet). Kortom, het werd een dolle boel. Wij gedrieen werden uitgenodigd als eregasten op het feest vanwege hun laatste avond. Ook dat was buitengewoon gezellig. 

Terwijl vandaag het gezelschap zich uitermate  charmant amuseerde, kreeg ik ineens een ongenode tafelgenoot. En ja, dan moet je het beste er van maken. Dus er ontspon zich een gesprek. Ha, ik zie jullie al gniffelen: “dat is die Kees wel toevertrouwd”. Joseph is 63 en gepensioneerd leraar wiskunde. En gepassioneerd wandelaar. En mager als een pannenlap. Ook hij loopt alleen. Want ook zijn vrouw loopt niet mee. ( voor de duidelijkheid: dat is absoluut geen  verwijt, zelfs geen commentaar. Integendeel zelfs. Ik loop graag alleen. Nee beter, ik loop het liefst alleen!

Hij was het bijna in alle opzichten met mij eens. Zelfs met mijn stelling dat school te vaak een enorm keurslijf is, en dat men zich pas ( in taal) ontwikkelt, als de druk van elk goed vervoegd werkwoord  egeleid door het juiste accent ( decu, grave, circonflexe)   verdwenen is.

Een goeie peer dus. Uit het juiste hout gesneden. Zo zouden er meer moeten zijn. (Grijns). Misschien zie ik hem morgen aan ‘t ontbijt, maar misschien ook niet. We gaan in ieder geval niet samen lopen. We houden simpelweg allebei teveel van onze eigen stilte!