GR5 deel II dag 31 Chapelle des Bois - La Cure

GR5 deel II dag 31 Chapelle-des-Bois - La Cure

43.993 stappen voor 29 kilometer

Eerst even terug naar gisteren. En wel naar Chaux Neuve. Daar lag opeens een springschans complex voor skispringen. Een grote, een kleine, een oefen en uiteindelijk helemaal rechts ook een soort kikkerbadjesschans. Nog even oefenen: een kikkerbadjesschans!

Het hele complex is doodstil en uitgestorven, .... of nee toch niet..... Bij die kikkerbadjesschans liepen twee schelle jongensstemmen van een jaar of 8 a 9 rond. Er werd met water op de glijbaan gespoten en uiteindelijk werd er driftig naar boven gelopen, er werden skiees onder gedaan...... en er werd plaats genomen op de kikkerbadjesschansaanloopbaan. Wacht ... wacht,..............wacht nog even nog een keer:

kikkerbadjesschansaanloopbaan!

De schelle jongensstem gekleed in rood jack zakt door de knieen, legt de armen naast het lijf, als ware hij een doorgewinterde crack, en suist zijn lot tegemoedt. ( dit keer met “dt”, omdat hij zowel moed betoond alswel het tegemoet springt.  In dit geval is de spelfout daarmee gerechtvaardigd, omdat het twee betekenissen ineen voegt. Dat hoop ik althans.). Dit hele tafereel herhaalt zich nog eens. Daarna is het ook bij de kikkerbadspringschans helemaal stil.

Een alleraardigst tafreel, sterk bemoeilijkt zichtbaar door omringende bomen. Ik weet dan ook niet of het na de tweede sprong gewoon lunchtijd was of dat het noodlot had toegeslagen. Maar ik vermoed sterk het eerste, omdat anders die andere wel luidkeels van zich had doen horen met schrille piepers en ander geschreeuw.

U merkt het lieve lezer. Nu het eindpunt van mijn tocht nadert, krijg ik weer praatjes. De graad van onzin stijgt sterk en het bloemrijke in het geschreven woord doet weer sterk opgang.

Ik zit dit verslag te typelen in La Cure, de poort naar Nyon. Morgen nog 40 stappen naar de Frans/Zwitserse grens en dan nog zo’n 20 kilometer en ik heb mijn doel gehaald. Dat zal ongetwijfeld gebeuren, want langs de route die ik morgen loop, rijdt ook een treintje (grijns). Maar ik ga vooralsnog nog even uit van eigen kracht.

Die had ik vandaag wel nodig; zowel fysiek als geestelijk. Want vanmorgen was het niet misselijk. Nou ja, ik wel, maar het pad niet. Vanuit Mouth gezien, lagen ze al dreigend te pronken. Een rij krijtkliffen, hoog torenend boven het dal en met enig dedain neerkijkend op de nadere wandelaar, die vol goede moed nietsvermoedend naderbij aan het komen is. Dan daagt het besef: nee he, moet ik hier echt verder naar boven.

Het was al steil aan het stijgen, maar dan wordt het echt heftig. Net als ik denk “ er mag hier wel eens een kabel komen” , hangt ie er gelukkig ook. Maar ik denk het nog twee keer en die keren was er mooi geen kabel.

Uiteindelijk sta ik toch behoorlijk bibberig boven. Ik vraag mij af of dit wel mijn bedoeling is en of het nu wel zo verstandig was. Jammer genoeg gaat het paadje eerst nog langs die gapende afgrond. Met een venijnig afkliffige wind!!!!!! Maar dan de beloning: een prachtig uitzicht. Ik wordt minder gelukkig als ik later besef, dat als ik iets anders was gelopen, ik die hele flauwe kul waarschijnlijk gewoon mis had kunnen lopen.

Ik moet hier wel wat dingen bij zeggen:

Als je het steil vindt, dan ben je uiterst voorzichtig en geconcentreerd. Er komt geen stap als die drie andere steunpunten ( er zijn vier steunpunten: 2 voeten en 2 stokken) niet stevig verankerd staan. Alles gaat langzaam, zeer zorgvuldig en uiterst beheerst;
Wat de ene kant op ongemakkelik lijkt, kan van de andere kant totaal geen enkel probleem opleveren. Het is een kwestie  van perceptie. Ik heb wel vresleijk staan aarzelen op de heenweg terwijl ik op de terugweg argeloos doorgelooen ben.
Ik raakt eerder dan vroeger ongemakkeljk als het steil wordt. En dan is het ook weer sterk je eigen perceptie, die je de dingen kaat zien zoals je ze ziet. Hoogst persoonlijk derhalve.

Maar ik ben dan ook wel zo’n gek, die nu terugkijkend, er wel erg tevreden bijzit en op de tocht van heden, ook op dat dapenstuk met diepe tevredenheid terugkijkt. 

De rest van de dag gaat door een prachtig bos, dat zich steeds verder door de herfst laat kleuren.

Het zou een lange tocht worden vandaag, maar als alles zo loopt als gepland en je blijft goed op schema en de benen doen naar behoren hun werk ........ Man, dat voelt goed!

En dan het  verschil met de eerste dagen. Daar waar sommige hellingen bijna je Waterloo werden, wordt ik vandaag op het eind nog even verrast met een sterk en eindeloos stijgend exemplaar. Ik heb inmiddels ruim 25 kilometer achter de hielen, maar de helling wordt in een ijzingwekkend tempo zonder gehijg en gezwoeg in een minachtende ruk genomen  begeleid door het vinnig tikken van mijn stokken. Eenmaal boven recht ik de rug en ga gewoon vlotjes door. Kortom, ik ben weer klaar voor de leunstoel.

Want ja, morgen nog die 20 kilometer, dan slapen bij vrienden in Nyon en zaterdag hang ik weer in de lucht richting Mieke. Het werd tijd!