GR5 deel II La Cure - Nyon

GR5 deel II dag 32  La Cure - Nyon

38.574  stappen voor 25,4 kilometer

Voordat ik kan gaan slapen, boek ik eerst mijn terugvlucht. Wat een belachelijk gedoe. Ik ben de hele avond bezig. En de hele avond loeit aan de andere kant van de muur een TV. Belachelijk hard.

Als ik dan eindelijk tegen middernacht mijn boeking rond heb, staat dat ding nog te loeien. Doch als ik mij het hoofd op het kussen vlei, is de film klaar en het met het lawaai ook vrijwel gelijk afgelopen. Gelukkig, eindelijk!

Om na drie minuten weer te beginnen met een andere film. Ik roep dan flink luid “Merde”, loop naar de betreffende tussenmuur en ram mijn  vuist een paar keer flink op het kale hout en knal er dan beleefd maar uiterst luid en beslist “S’ il vous plait” uit .... op niet mis te verstane wijze. Daarmee doe ik het geluid verstommen en kan ik tevreden mijn ogen sluiten, denkend aan die keer in die parkeergarage in Brussel, toen ik terugkwam van een waterpoloreis naar Barcelona.

De morgen is stralend, maar heeft een verrassing in petto. Na ongeveer 40 stappen bevind ik mij in Zwitserland, nadat ik de grens, volgens mij, op volslagen illegale wijze ben overschreden. De vertrouwde wit over rode bewijzering is verdwenen. Eer ik door heb dat deze is  door de Zwitsers vervangen door een gele ruit ind vorm van  een enorme, geel soort wibertje, ben ik weer even zoeken en keizen verder.

De tocht gaat door een lieflijk dal over prachtig glooiende weides, die druk gebruikt zijn door koeien. Ja en nu wordt het even penibel. 

Als ik fotograveer, dan zet ik mijn staf tegen mijn schouder en mijn Leki stok tegen de buik. Van de duizend keer dat ik dat doe, schiet de Leki er 988 keer vandoor en belandt op de grond. Bij mijn staf beperkt zich dat tot ongeveer 50 keer. Een deel van mijn conditie is dan ook perfect te verklaren door het voortdurend moeten bukken en door de knieen gaan.

Maar als je je stok laat glijden in een door koeien intensief gebruikte weide, dan is dat vragen om moeilijkheden. Nou ja, het was een “ near miss “ en ik kom met de schrik vrij.

Het weer is prachtig. Licht windje en een heerlijk zonnetje en ongeveer 17 graden. Ik loop lekker , maar moet me voortdurend voorhouden dat 21 kilometer ook echt 21 kilometer is en dat ik die eerst nog wel even af moet leggen.

In St.  Cerque vraag ik een grootvader met zijn kleinkind aan de hand of er ergens dichtbij een uitzichtspunt is. Want inmiddels moet er een prachtig uitzicht op de Alpen mogelijk zijn. Ik krijg de weg en verlaat even de route. Het is even stevig omhoog, maar de beloning is een werkelijk magnifieke blik op het Meer van Geneve gesluierd in een brekende wolkenlaag en de Alpen erachter, maar dan in volle glorie. Op die plek heb ik dan ook de lunch gebruikt. Zo’n broodje smaakt eens zo goed als je lui achterover zo’n panorama voor je hebt.

Vanaf St Cerque gaat het sterk bergafwaarts. Ik ontmoet een Zuid-Afrikaanse zestiger, die aan het trainen is voor een der zwaarste marathons ter wereld. De naam is me ontschoten, maar tijdens die marathon wordt 2 kilometer verticaal geklommen. Hij ziet er al spetterfit uit.

Even voor Trelex duikt ik definitef het bos en de Jura uit. Voor me ligt een laagvlakte met nog best een leuk stuk tot Nyon.

Eenmaal in de stad knaagt er een duivelse zwakheid. Mijn slaapadres ligt aan de kant van de bergen, maar ik vind dat het meer eerst mijn eindpunt moet wezen. Mijn purisme wint.

Nyon is een waardig eindpunt. De oude binnenstad en de kade langs het Meer zijn ontzettend leuk en de juiste markering van het einde van een geweldige tocht.

En dan is het eigenlijk nog een kippeeindje naar Sander en Sandrine. Sander is de zoon van zeer goeie vrienden van ons. Hij en Sandrine hebben me uitgenodigd te komen douchen, eten en slapen. Ik krijg een geweldig onthaal en het is enorm gezellig.

Ik heb dit verslag geschreven hoog boven Europa. Maar nu klinkt het bericht dat we zo gaan landen.

Ik vind het enorm leuk dat jullie zo hebben meegeleefd. Dat heeft me goed gedaan. 

Maar nu naar huis. 

Naar Mieke!